XXVIII

ONA

Ustąpiłam mu. Zgodziłam się na spotkanie. Na rozmowę o niczym. Po 22 na parkingu pod hotelem. Romantyczne sobie miejsce wybrał, nie ma co. I stoję sobie pod naszym hotelem. Jest 22;13, a jego jak nie ma tak nie ma. Przysięgam, że jak mnie wystawi to mu w niedzielę poluzuje wiązania przy nartach, wypierdoli się i będzie po kuli.

22;19 – nadal nic…

22;22 – pan szanowny lider raczył się pojawić, brawo!

- Przepraszam, że tak późno, ale Kruczek mnie zatrzymał. Nie gniewasz się ?

- Pewnie, każde wytłumaczenie jest dobre – powiedziałam do siebie.

- Co?

- Nic, nie gniewam się. – i zapadła cisza. Cholernie krępująca cisza.  Cisza, której się bałam. Bo zazwyczaj w amerykańskich filmach, kiedy tak owa zapada bohaterom zbiera się na nagły przypływ czułości. Słyszę tylko rytmiczne pukanie jego palców o maskę samochodu na którym się właśnie opieramy.

- Co u Ciebie ? – pyta w końcu, tylko prycham.

- Naprawdę chcesz rozmawiać o tym co u mnie ?

- Chyba mam prawo wiedzieć co się u ciebie działo, przez ponad miesiąc nie odbierałaś, nie odpisywałaś na smsy i maile. Karina! Na litość boską! Martwiłem się. – a może to były wyrzuty sumienia? – Dlaczego zwiałaś w Sochi ? – krzyczał.

-Bo… bo… bo wiedziałam, że jak wrócę z Tobą do Polski to zrobi się poważnie, a … jeśli to wszystko miałoby wyglądać tak samo jak w Rosji, to ja bym nie dała rady. I ty w końcu też. – no coś powiedzieć musiałam. Wiem, że to było takie puste i płytkie…

- Skąd wiesz czy bym nie dał rady. Uwierz mi, że to nie wyglądało normalnie. Najpierw drzemy ze sobą koty przez pół sezonu, później nagle…

- No właśnie. Co później!?! Proszę cię określ mi co to było, bo ja nie potrafię. – nasza relacja w pewnym momencie zrobiła się tak skomplikowana, że sama nie ogarniałam…

- Nie wiem, ale na pewno nie żałuję. Karcia… Czy my… czy ja… Czy ja mam jeszcze u ciebie jakieś szanse? – na takie pytanie nie byłam przygotowana… Ale chyba nareszcie zauważyłam, to o czym mówił Thomas. Jego oczy nie były takie wesołe. Brakowało tych iskierek, jakie były w Ga-Pa kiedy zakopaliśmy topór wojenny, w Wiśle kiedy wrócił na podium i w Soczi kiedy wszystko zaczęło się szybko układać. I tak szybko jak się zaczęło, tak szybko się skończyło. Widziałam w jego tęczówkach smutek i żal… Żal do mnie. A to było cholernie głupie uczucie…

- Staraj się Mistrzu. Po prostu się staraj i pokaż, że ci zależy… Jeśli w ogóle ci zależy… - wyszeptałam cicho, ledwo dosłyszalnie, drżącym głosem.

ON

Staraj się Mistrzu, po prostu się staraj… Łatwo jej powiedzieć, trudniej zrobić. Miałem cholerną ochotę zamknąć jej tą jadaczkę takim porządnym pocałunkiem. Nie żadnym delikatnym czy czułym, tylko namiętnym i łapczywym.

- Jak z twoim zdrowiem? – zapytałem,  w końcu trzeba jakoś normalnie pogadać. O tematach bardziej neutralnych.

- Jest lepiej. Wyniki w normie… Dużo osób o nas wiedziało? – o nas… czyli jednak kiedyś istnieliśmy. 

- Tylko Jasiek.

- I Janka, i Marta. – dodała

- Marta ? – zdziwiłem  się. Kiwnęła głową ucinając temat.

-A Morgenstern ?

- Jeśli wie, to nie ode mnie. Nie wiem Kamil, bo nie utrzymywałam z żadnym skoczkiem kontaktu. Potrzebowałam jakiegoś resetu.

- Pomogło? – zapytałem i tak bardzo, bardzo chciałem słuchać jej melodyjnego głosu. Po raz kolejny kiwnęła głową…

- Strasznie się bałem, że nie przyjedziesz.

- Bo miało mnie tu nie być. Grzesiek złamał rękę i pokrzyżował mi plany. Dlatego doleciałam samolotem, a nie z nimi.

- Cieszę się, że jesteś…

ONA

- Heeeeeeeeeeeeeeeeey brotheeeeer…. Heeeeeeeeeeeeey sister… nananan coś tam, coś tam… - śpiewał stojący obok mnie Ziobro, który nie załapał się do drużynówki.

- Weź się już zamknij. Nie dziwię się, że twoje dziecko ryczy i nie chce spać jak jej śpiewasz takie kołysanki. – krzyknął Dawid obejmujący Martę. Obie parsknęłyśmy śmiechem.

- Zamknijcie się mordeczki. Te wasze małżeńskie sprzeczki słychać w  środku. – Cela wskazała na nasz polski domek, który właśnie przyozdabiała. – Karcia gdzie są te z zdjęcia z wanted ?

- U Maćka w torbie, zaraz przyjdę i ci dam. Masz pistolet do przybijania?

- Mam. Marcia! Chodź to po przyklejasz karteczki na drzwi. Dejvi odstąp na chwilę swoją dziewczynę, żaden Niemiec ci jej nie sprzątnie. Dopilnujemy – uśmiechnęła się.

Polscy skoczkowie skakali dziś w konkursie drużynowym. W składzie Piotrek, Maciek, Klimek i Kamil udało im się stanąć na podium. Dopingowaliśmy ich na wszelkie możliwe sposoby. Przyozdabiając nas domek w kolorowe karteczki i zdjęcia drużyny. Całości dopełniały zapachy oscypków, innych  polskich przysmaków, a także grilla, z którym dzielnie walczyli przedskoczkowie – Stefan i Krzysiek.

-No! I kto jest najlepszy? No kto? No my, no my! – krzyczał szczęśliwy Piotrek. Gdyby nie jeden, lepszy skok rywala ustanowiłby nowy rekord skoczni. Odpalił. Nareszcie odpalił, po tym drobnym spadku w czasie sezonu. I w ten właśnie sposób z kolegami doprowadzili nasz team na podium. Niewiele brakło do triumfujących Austriaków. Im też trzeba pogratulować.

Twoje ostatnie gratulowanie nie skończyło się zbyt dobrze. – przemknęło w podświadomości.  Okej! Na razie trzeba wycałować  Polaczków. Każdy musiał mieć obowiązkowo ślad po różowej szmince!

- A mi nie pogratulujesz? – usłyszałam za sobą. Poczułam ogromną kule w gardle. Sparaliżował mnie.

-Pogratuluję ci jutro. – stanęłam na palcach i również jego cmoknęłam w policzek.

ON

Jutro…

Wyściskała wszystkich, wycałowała, pośmiała się i poszła do Austriaków. Po prostu nie mogę na to patrzeć. Auty, Auty i jeszcze raz Auty. I Thomas Morgenstern. Nie dał mi przecież powodów do zazdrości jednak pomiędzy nimi widoczna jest chemia. Nie zagrzała długo miejsca pod domkiem austriackich skoczków. Za chwilę zawołała ją Marta, która puściła mi oczko. O co jej chodziło?

Deszcz. Planica, zakończenie sezonu i deszcz. To bardzo niepoprawne połączenie.

Przechadzałem się po wiosce skoczków bez totalnego celu i sensu. Usłyszałem jak ktoś woła moje imię. Przyjaciel na skoczni, przeciwnik w życiu prywatnym.

-Kamil!

-Cześć Thomas.

-Gratuluję ci kuli.

-Gratulacje będę przyjmował jutro, ale dzięki. – opowiedziałem bo tak wypadało, ale najchętniej zmyłbym się daleko.

-Kamil. Ja z Tobą nie walczę. Proszę cię nie patrz na mnie jak na przeciwnika. Ja od początku tej bitwy byłem na przegranej pozycji. No może po za wyjątkiem Titisse. Ale generalnie to my wyjaśniliśmy sobie wszystko. Wiesz, wtedy w Ga-Pa kiedy wróciliście ze  spaceru… Trudno mi było zrozumieć dlaczego… Przecież tak wiele jej powiedziałeś. Ale widziałem Twoje spojrzenie. To co miałeś w oczach… Te iskry. I Karina też była wyjątkowo wesoła. Mogę Ci tylko pogratulować… I proszę cię nie spieprz tego, bo jeśli ją skrzywdzisz to nie zawaham się obić Ci mordy. – uśmiechnął się. – Karina to skarb… - dodał, a mnie kompletnie zatkało. Spieprzyłem w Sochi. On już wtedy był świadomy przegranej. Do jasnej cholery! Karina nie jest przecież żadnym berłem, żeby toczyć o nią wojnę czy bitwę!

Teraz uświadom sobie, co do niej czujesz Panie Stoch.

ONA

Zrobił to!

Udało mu się!

Stoi teraz na najwyższym stopniu podium w dłoniach trzymając kryształową kulę. Szczerzy się do mojego obiektywu, pstrykam jedno po drugim zdjęciu uwieczniając jego radość, radość teamu i radość trenera. Zdejmuje czapkę do hymnu. Kiedy z głośników płynie melodia Mazurka Dąbrowskiego unosi wzrok ku górze. Później spojrzenie przenosi na mnie. Uśmiecham się do niego, co nasz Mistrz odwzajemnia.

Po zakończeniu oficjalnych ceregieli Ziobro ni stąd ni zowąd wyciąga szampana, którego otwiera osobiście Kamil Złoty Kryształowy Stoch. To szczegół, że przy okazji zalewa mi aparat.

ON

Świętowaliśmy w naszym gronie, obok naszego domku. Dziewczyny wszystko przygotowały. Co chwila koło naszego obozu kręcił się ktoś z gratulacjami. Karina pstrykała dzisiaj mnóstwo zdjęć. Była gorsza niż dziennikarze.

Wszedłem do naszego domku by wziąć plastikowe kubki. Akurat robiła sesje mojej kuli. Uwielbiałem patrzeć na nią kiedy pstrykała zdjęcia. Była wtedy taka spokojna, zaangażowana i pewna siebie w tym co robi. Nie chowała się gdzieś z aparatem, wszędzie było jej pełno. Teraz również patrzyłem jak zabawnie walczyła ze światłem, które było mega słabe i próbowała robić najlepiej to co kocha. 

- Dam ci ją jeszcze sfotografować. Nawet z samym zdobywcą. 

- A skąd ty wiesz, że fotograf zgodzi się. 

- Dla celów marketingowych musi się zgodzić. 

- Dla celów marketingowych... Aha. - spuściła głowę i nad czyś się zastanawiała. - Masz moją wizytówkę, czy ci ją dać? - słysząc, jej poważną i taką czysto zawodową gadkę pokręciłem głową. 

- Mam coś więcej, niż twoją wizytówkę. - podszedłem do swojej torby i wyciągnąłem z niej białą reprezentacyjną czapkę z pomponem. Dokładnie tą samą, której nie zabrała z Rosji, pewnie dlatego, że szybko się pakowała. Przez miesiąc zamiast jej posiadałem wyłącznie czapkę. To zdecydowanie za mało! 

- Dzięki, nie trzeba było. Za dużo wspomnień.... - dziewczyna wyszła z domku, zostawiając mnie samego. Zdezorientowanego, zaskoczonego i z czapką w dłoniach... 
To nie tak, miało być! 

*****
(To jest jakaś pusta masakra. Nie wyszło tak jak chciałam.)
        Pisałam, pisałam i napisałam! Uff.... Chociaż nie jestem z tego powyżej mega zadowolona (nawet bardzo, bardzo niezadowolona) to publikuję, bo wiem, że nic lepszego nie wymyślę.
        Skromnie pragnę się przypomnieć o tym, że opowiadanie zostało nominowane do konkursu na najlepsze opowiadanie roku 2014.
        To już ostatni dzień na głosowanie!! Jeśli uważacie, że to opowiadanie zasługuje na Wasz głos to zachęcam do głosowania w poniższym linku:) To tylko jedno kliknięcie. 

 http://skijumpinglover.blogspot.com/p/opowiadanie-roku.html 

Kolejny.... Mam nadzieję, że wkrótce. Przepraszam za chwilową przerwę, ale oprócz bloga mam mnóstwo prywatnych spraw. Mam nadzieję, że rozumiecie!




ps. Jeśli wyłapiecie jakieś błędy to proszę o informację, bo nie wiem czy wszystkie wyłapałam:)