IV

Natalia Kukulska - Im więcej Ciebie tym mniej

 Ten dzień chciałby wymazać z pamięci. Nie był świadomy.Wcale. Wiedział tylko że gdyby nie Kinga  nie zdołałby się ubrać na jej pogrzeb. Ubrany w czarny garnitur stał w pokoju swojego rodzinnego domu wpatrując się w ich wspólne zdjęcie podczas wycieczki do Doliny Pięciu Stawów.Była  uśmiechnięta , promieniała!

A teraz ? Teraz jej ciało leży w zimnym pomieszczeniu. Nawet nie potrafił pomyśleć a co dopiero powiedzieć że jego Ewunia , sens jego życia leży teraz w kostnicy a nie przy nim.
Usłyszał stukot szpilek. Do pokoju weszła najstarsza Stochówna.

-Amelka z Andim pojechali już do kościoła. A ty pojedziesz z nami. Masz , połknij to. - rozkazywała bratu aż w końcu podała białą malutką tabletkę i szklankę wody. Jak się domyślił było to coś na uspokojenie.
Wziął leki posłusznie. Przecież nie mógł tam zemdlnąć.

-Kinia! Wytłumacz mi dlaczego ona? Czemu? -usiadł na swoim łóżku i schował twarz w dłoniach.
Dopiero dziś w dzień pogrzebu chciał płakać. Tak bardzo, bardzo... Wszystkie odczucia, to że nic nie przeżywał dziś się ukazały.
Kinga była tak bardzo bezradna że nie miała pojęcia jak ma go pocieszyć.
Wzruszyła ramionami.
-Kamil nie wiem , naprawdę nie wiem co mam ci powiedzieć - tylko na to było ją stać.

*
Wytrzymał cały pogrzeb by się nie rozpłakać. Stał koło trumny. Patrzył z cholernym spokojem jak ciało jego żony zostaje wpuszczone do dołu.
Nie mógł się rozpłakać.Musiał pokazać jej że jest silny.
Zobaczył jej matkę odzianą w czarne ubranie. Płakała. Tak strasznie płakała.

Na pogrzeb Ewy przyszła masa ludzi. Jego fani , klienci z zakładu fotograficznego, ci co ją znali i nawet ci którzy nie mieli pojęcia kim była. Tak bardzo chcieli towarzyszyć im w ostatniej drodze.
Byli też jego koledzy. Był Maciek , Janek , Stefan i Marcysia , Klimek , Piotrek z żoną , Dawid, Krzysiek Miętus w towarzystwie jakiejś brunetki. Miał wrażenie że skąś ją zna. Ale nie był na tyle świadomy by przypomnieć sobie skąd.

Koło bramy stały siostry Kamila wraz z ich rodzicami. Po przez kiwnięcie głowy dał im znak że mogą już iść. Zostawić go sam na sam z Ewą.
-Widziałem  wczoraj Izę z Polcią. Mała rośnie jak na drożdżach. Miałaś być jej chrzestną. Jest bardzo podobna do Ciebie i do twojego brata. - opowiadał o bratanicy żony posilając się o uśmiech.
-Oni wszyscy pytają mi się jak się trzymam!! Ewka nie radzę sobie! Pomóż mi!!!!! - nie wytrzymał... Rozpłakał się jak niemowlak , któremu odebrano zabawkę. Bo przecież odebrano mu jego ukochaną , sens życia. Zrobił by dla niej wszytko. Oddał by dusze diabłu by mogła z powrotem  do niego wrócić. 
-Ewa zopiekuj się mną. Proszę! - łkał. Siedział tam tak dobre półgodziny w ciszy , którą tak lubili.
-Przepraszam kochanie! Wrócę wkrótce - wstał i szybko gdzieś pobiegł. 

Biegł ile sił w nogach.
Nareszcie dotarł do celu. Nad Morskie oko. Tam gdzie poszli na pierwszą randkę w 2006 roku. Miesiąc po tym jak poznali się Planicy. Ona pojechała tam robić zdjęcia a on kończył najlepszy jak dotąd sezon. 
Po raz pierwszy od jej śmierci uśmiechnął się na myśl o wspomnieniach.

-Zawsze będę Cię kochała. Ale pamiętaj że masz być jeszcze szczęśliwy ... - usłyszał gdzieś w przestrzeni gór. 

Nie mów mi że nigdy nie będziemy razem

Przecież możemy być wielokrotnie

Możemy być na zawsze…

*
ROK PÓŹNIEJ 

Przez miniony rok nie chciał nawet słyszeć o powrocie na skocznie. Nie zakończył sezonu ani nie rozpoczął nowego . Stoch więc skończył studia , obronił pracę magisterską. Jego wolny czas pochłaniały robótki techniczne w garażu. Sprzedał ich mieszkanie. Wyprowadził się do domu rodzinnego. Wsparciem w tym trudnym okresie były siostry. Kinga - ta z którą mieszkał i która po pracy siadała z herbatą i słuchała go godzinami. Oraz dwudziestodwuletnia Amelka, jego mała słodka Milcia z którą zarywał noce gadając na skypie bo ta mieszkała z ukochanym w Niemczech.


A dziś ? 
Równe 365 dni po jej śmierci wspomina wydarzenia sprzed roku. Wspólnie z przyjacielem Stefkiem i jego żoną no i oczywiście siostrą przemierzają krótką jednak dla niego niemiłosiernie długą i trudną drogę na cmentarz.
Pomodlili się w ciszy. Kamil na pewno odbył rozmowę z żoną. Robił to ilekroć tutaj przychodził.
Stefan bał się poruszać temat, który ciążył mu już 2 miesiące. Mianowicie powrót Stocha na skocznie. 
Podjął szybką i spontaniczną decyzje- zrobi to dziś po wyjściu z cmentarza. 
Siedzieli tam już godzinę. I nie było im zimno chociaż była to końcówka lutego. Kamil podniósł się z ławki jako pierwszy i ruszył bez słowa w kierunku bramy.

I widzisz sama, gdy Ciebie mam,
to siebie tak mi jakoś brak
Przeklinam nas i kochy odrazam nas, 
nie umiem odejść, nie wiem jak

Przekroczyli bramę cmentarza. Skoczek bardzo się denerwował. Nie umiał dobrać słów aby od razu nie zniechęcić Kamila. 
-Kamil! Proszę cię wróć do skoków. Minął już rok.Ewa by tego chciała. - skoczek nie reagował. Patrzył się w ziemię i nie miał zamiaru podnosić wzroku. 
-Kamil ... - powtórzyła Marcelina. Dopiero wtedy spojrzał się na przyjaciół. Kiwnął głową.
-Tak ... Macie racje... Muszę skakać dla niej... Nie mogę się poddać. Dzwonię do Łukasza- nawet się uśmiechnął, wyjął telefon i w kontaktach odnalazł numer do trenera.

***********************
Czy wy też macie takie coś że jak startujecie z jakimś opowiadaniem to najchętniej byście publikowały rozdział codziennie ? Na razie jak mam napisane kilka rozdziałów do przodu no to chęć publikowania jest meeeega! Jednak nie obiecuję że będzie tak dalej :) 
Jednak teraz cieszymy się z przypływu mojej weny i łapcie kolejny rozdział już dziś! :)

Jest dramatyczny rozdział. Nawet długi, ale pisało się go fajnie i łatwo:)
Dużo zwrotów akcji. Inne bardziej dramatyczne oblicze Kamila. Dziwiłyście się że on to tak dobrze znosi to macie trochę smutanka :D
W kolejnym rozdziale już więcej naszej głównej bohaterki. Mam nadzieję że do wtorku wytrzymam :D
I jeszcze bardzo dziękuję za miłe komentarze pod poprzednim postem :)

ps. A tak jeszcze z innej beczki:) Czy tylko mi ta scenka wydaje się kosmiczna ?